top of page

Narodziny szczypiorniaka

 

 

                 Współczesna piłka ręczna miała swe początki w końcówce XIX wieku w Danii, Szwecji, Norwegii i Niemczech. W Polsce dyscyplina ta zaczęła być znana od roku 1917, kiedy internowani w Szczypiornie (obecna dzielnica Kalisza) oficerowie I i III brygady Legionów Polskich zaczęli grać w tę nową grę, którą zaczęto nazywać potocznie szczypiorniakiem. Panie grały z kolei w tzw. hazenę – nazwa wywodząca się z Czech (hazet – rzucać), i to właśnie kobiety jako pierwsze zaczęły uprawiać tę dyscyplinę w barwach „Warszawianki” od 1926 roku. Nie osiągały jednak najznamienitszych rezultatów, choć godnie walczyły z hazenistkami Polonii Warszawa, której ekipa w 1934 roku zdobyła tytuł Mistrzyń Polski.

Narodziny szczypiorniaka na Warszawiance
Lata 1926 - 1939

Powstanie sekcji piłki ręcznej w KS Warszawianka

 

              Historia piłki ręcznej w Warszawiance, to jednak głównie historia drużyn męskich. Pierwsza ekipa została skompletowana z zawodników, którzy nie zakwalifikowali się do pierwszego składu piłkarzy nożnych Warszawianki, a nie chcieli grać w rezerwie. Należał do nich m.in. Jan Ketz, jeden z najwszechstronniejszych sportowców Warszawianki, odnoszący sukcesy także w lekkoatletyce. W skład zespołu wchodzili także: Kaczor, Haselbusch, Laskowski, Wśniewski, Szenfeld, Opałowski, Wojtulewicz, Domański, Sawoniak, Materski, Skalski, Kowalewski, Wujek, Golat, Kotowski, Jabłoński, Janusz, Bolski, Kwiatkowski. Już w 1934 roku szczypiorniści Warszawianki zdobyli mistrzostwo Warszawy, a rok później stanęli do walki w finałach Mistrzostw Polski zajmując IV miejsce. W przeciwieństwie do piłkarzy nożnych, szczypiorniści nie mieli takich wahań formy jak oni – do wybuchu wojny w 1939 roku, nigdy nie spadli z rozgrywek ekstraklasy.

Przejdź do:

bottom of page