Wznowienie działaności po II Wojnie Światowej              

                    W powojennej historii stołecznego sportu początkowo zabrakło miejsca dla chcących grać w piłkę ręczną. Ani AWF, ani Politechnika Warszawska nie prowadziły sekcji piłki ręcznej. Młodzi zapaleńcy znaleźli więc opiekę w zrzeszeniu „Start”, z którego droga prowadziła do koła sportowego przy spółdzielni „Astra”. Kierownikiem zespołu został W. Bitschman, a trenerem M. Kamiński. Odnoszący sukcesy szczypiorniści przeszli w 1957 roku do klubu „Varsovia”, by w 1960 grać już w barwach Warszawianki. Trenerem został wieloletni kapitan drużyny, J. Jaworski. W sezonie 1960/1961 piłkarze ręczni z Mokotowa, zdobyli pierwsze miejsce w I lidze, pokonując m.in. AZS-y z Krakowa i Gdańska, oraz poznański Grunwald.          

             Kryzys nastąpił w 1964 roku, kiedy po wielokrotnej zmianie trenerów szczypiorniści nie odnosili sukcesów. Zaczęto zastanawiać się nad rozwiązaniem sekcji. Zamiary te popsuli juniorzy, którzy w tym samym roku zdobyli tytuł Mistrza Polski. Skład zespołu był następujący: Kowalczyk, Nowiński, Nowakowski, Piekarek, Szybka, Łuczyński, Kamiński, Stępień, Domagała, Miążek, Supel. W 1966 roku Warszawianka powróciła do ekstraklasy. Nie było jednak łatwo, gdyż młodzież Warszawianki nie miała miejsca, w którym mogłaby trenować – hala Gwardii na której się dotychczas spotykała została poddana remontowi, co nie pozwoliło nowemu trenerowi, Jackowi Zglinickiemu, na utrzymanie dobrej formy zawodników.